Κοινωνικά – Los Innuendos

Τα όνομά μας || του Ανανία Ραφτόπουλου ||

Θα ‘ρθει,
εν μία νυκτί,
και η δική μας σειρά.

Τη ζωή μου από γέννας την όρισες,

Γυμνό με έστειλες, σε σκοτεινά μονοπάτια,

Σε δρόμους άθλιους, με βράχια κι αγκάθια…

Σε γη που έλουζαν οι θάλασσες των τριών μεγάλων χερσονήσων υπήρχε κάποτε, περίπου ως πέρσι ένα μικρό βασίλειο στο μέγεθος

Και με μια δόση νοσταλγίας αναπολώ τα παλιά,
Που τα παιχνίδια που μεγάλωσα φαντάζουνε πια,
Ειρωνικά τραγικά,
Πλήρως τρομοκρατικά.

αθώοι ναι όχι όμως ελεύθεροι κανείς δεν είναι ελεύθερος κι αθώοι πια δε μείνανε πολλοί άλλοι σκοτώθηκαν μια μέρα του

Θα ήθελα να πω ότι ήταν μια ιδιαίτερη μέρα, μα δεν ήταν. Κατέβηκα τα σκαλιά, βιαστικά μα συνάμα νωχελικά. Έκλεισα

«ροή δακρύων ως εκδήλωση μιας δυσάρεστης ψυχικής κατάστασης ή σωματικού πόνου» Εεε σταμάτα να κλαις.. Ε μην κλαις Έλα δεν