Αφηρημένο βλέμμα δραπετεύεις, πες μου, πάνω σε ποια λαμπρή ακτίνα του Ήλιου οδεύεις;
Όσο κι αν ταξιδεύεις, όσο και αν τη γυρεύεις, πάντα κρυμμένη, πάντα θα μένει η χαρά σου.
Πικρό μα, χρυσό και μελανί το ηλιοβασίλεμα σου. Άραγε ποιος καρτερεί το απότομο γύρισμα σου;
Μέσα από το κυκλικό παραθύρι σου θωρείς, την σπάνια, τη παρθένα ομορφιά αναζητείς,
χάνεται σαν πνοή στης πόλης την ομίχλη, σαν στάλα που γλιστρά από τις φυλλωσιές.
Αδιέξοδοι ατέλειωτοι μπροστά σου, χρώματα ουράνιου τόξου ανώνυμου, λόγια σκορπισμένα, ατελής, η δυστυχία σου.
Γυρνάς, πότε πίσω, πότε μπρος, να μη σε φτάσει ο χαμός μα, τι σε πειράζει;
Γυρνάς και λες πως αγαπάς μα, στη μοναξιά σου την ατέλειωτη μεθάς,
μεθάς και παίζεις με τις λέξεις και τις έννοιες, προκαλείς τα θεία και τα αόρατα.
Τέτοια η δύναμη που κρύβεις. Γιατί δε μας τι δείχνεις; Φοβάσαι μη τη χάσεις, μη χαθείς;
Σε βλέπω συγκεντρώνεσαι, αλλού δε κοιτάς, σα δεις το χρώμα της φωτιάς.
Το χρώμα της που ξάπλωσε επάνω στα μαλλιά της, επάνω στο κεφάλι της, βασιλεύει η ανησυχία σου.
Τι κρίμα, να είναι όλα εναντίον σου, όλα να είναι χωρίς εσένα.
Πρώτη φορά να ήταν που την είδες, όρθια να στέκεται σε μάρμαρα ετοιμόρροπα,
το όνομα της να ζητάνε οι θεοί και ο ουρανός μα, εκείνη το χέρι της άπλωσε, το δικό σου να αγγίξει.
Πρώτη φορά να ήταν που την είδες, να ξαπλώνει επάνω σε μνημεία θανάτου αρχαίων βασιλιάδων,
πότε μέσα σε πυραμίδες κλεισμένη, πότε ανάμεσα σε κυπαρίσσια μπλεγμένη, να νανουρίζει τους εκλιπόντες.
Κοιτάζεις πιο πολύ, πιο πολύ χάνεις,  ό, τι ελπίζεις πώς να δεις ζητάς.
                Τελείωσε η υπομονή, ορθάνοιχτο μένεις, μέσα στη κόλαση, μέσα στη φλόγα βουτάς.
Ακόμη εκείνη κοιτάς. Τον ύπνο της ονειρεύεσαι ξύπνιο, σαν είσαι.
Αφηρημένο βλέμμα πάλι, αφηρημένα βλέμματα, εύκολα ψέματα αναζητάς,
στο πάτο του απύθμενου πηγαδιού σου, αμέτρητα κέρματα, ψευδείς στέμματα, η ευχή σου, ο θάνατος σου.
Ξαπλώνει επάνω στα βουνά. Ανάμεσα στη παγωνιά και στη καταιγίδα.
Ανθίζει γρήγορα, το ανάστημα της σηκώνει, έναντι της αστραπής,
για λίγο στα χέρια της κράτησε το όνειρο σου. Το όνειρο σου ήταν νερό,
ανάμεσα από τα δάχτυλα σου περνούσε, πάντα να μείνει δε μπορούσε μα,
να! Εκείνη στις παλάμες τις κρατούσε. Αναίσθητα το κεραυνό, σαν ερωμένο της κρυφό φιλούσε.
Ήταν η φαντασία που τρέχει πιο γρήγορα από τη φαντασία του μυαλού σου;
Ήταν η επιθυμία; Η μόνη αδυναμία που, σαν αίμα χύνεται, απορρέει από την άκρη, από το πλευρό του κορμιού σου;
Ήταν πάντα εκεί. Τώρα θυμάμαι. Τώρα επιλέγω να θυμηθώ.
Την έβλεπες να έρχεται, φορές αμέτρητες, το χέρι σου να ζητάει, το άγγιγμα σου να αποφεύγει.
Σαν νεογέννητος ανθός, απλώθηκε γρήγορα, γρήγορα πήρε τη προσοχή σου, τη ζωή σου.
                Επάνω σε ανεμοδαρμένα σύννεφα κοιμάται. Τα άκρα των ματιών της τρεμοπαίζουνε,
τρέμει ολόκληρη η γη στον ύπνο της, τα άκρα της ζεστά, σαν τη πρώτη αγκαλιά του Ιουνίου.
Μη στρέφεις αλλού το βλέμμα σου, μη χάνεις αυτό που θα σε κάνει να χαθείς.
Για λίγο χάθηκες, για λίγο πήγες σε δροσερά στενά ενός ανέμου ξένου μα, γνώριμου.
Τώρα για εσένα μιλάνε, για λίγο μα, λίγο για εσένα αρκετό είναι παρά το λίγο.
Το βλέμμα αυτό έδωσε πάλι τη φωνή στη φύση,
πήρε τη πνοή και τη ζωντάνια, από χείλη γεμάτα ύδωρ και ηδονή.
Έφυγε πριν το βλέμμα κλείσει για λίγο; Είναι ακόμη εκεί;
Αχ! Τι δε θα έδινα για να είχα ακόμη ένα βλέμμα!
Χορεύει δίχως να ξέρει το όνομα σου, μήτε το δικό μου θυμάται.
Τα άστρα τραγουδούν για χάρη της, σαν βγει και κλέψει τη ζωντάνια του ουρανού μου,
στο περιβόλι της αδημονίας της ανοίγεται ένας δρόμος, ο δρόμος της απογοήτευσης.
Θα μπορούσες; Θα το έκανες; Θα γυρνούσες; Θα πάλευες;
Αυτά τα λόγια υπάρχουν, αυτά είναι τα λόγια που δολοφονούν τη γαλήνη.
Η απάντηση μου έφυγε, σκόρπισε παράμερα, στη ράχη του ανέμου, καβαλάει για άλλα στόματα.
Το μόνο που ήθελες, το μόνο που ζητούσες,
ανοιχτό να παραμείνεις, να τη βλέπεις να κοιμάται, να ονειρεύεται.
Τα όνειρα της φωτιά. Τα όνειρα της, παράδοξος παράδεισος. Στη μέση αυτή. Στη μέση πάντα.
Ένα σώμα ξαπλωμένο, μια αιτία για πόλεμο, ένα πεφταστέρι, μια ελπίδα βγαλμένη από την άβυσσο.
Έτσι την είδες. Έτσι τη βλέπεις.
Τέλεια όπως πάντα μα, ποτέ ολόκληρη, ποτέ για εσένα και για εμένα.
Πάντα εκεί όμως,
πάντα να κλέβει όνειρα ενός ονειροπόλου…