Τι έχεις άνθρωπε και είσαι ταραγμένος;
Ποιές Έριδες δυσοίωνες σε βασανίζουν τώρα;
Σε ποια γωνιά της σκέψης σου κρύφτηκε η χαρά σου;
Ποιός εφιάλτης λαίμαργος τρώει τα όνειρα σου;

Τι ψάχνεις πάλι φως να βρεις, στα έρημα σκοτάδια
και αυτοπαγιδεύεσαι σε τούτη τη κατάντια;
Ποια πίστη σε οδήγησε στης πλάνης τη μεριά
κι Ο Υπερίων σου έκαψε τα κέρινα φτερά;

Μα δεν σου το’παν άνθρωπε;
Ελπίδα δεν υπάρχει!
Μάταια ψάχνεις για να βρεις
τον ψύλλο μέσ’στο στάχυ.

Ο δρόμος της αποδοχής σκοτεινός μοιάζει εμπρός μας.
Απο την ομίχλη τίποτε δεν μπορώ να δω.
Καμιάς ελπίδας τη λάμψη…
Μα συνεχίζουμε απάνω στο δύσβατο μονοπάτι
με πόδια τσακισμένα, χέρια σπασμένα, σχεδόν τυφλοί!
Τώρα άνθρωπε δεν υπάρχει επιστροφή.
Ό,τι και αν γίνει, μην σταματήσεις ποτέ σου να βαδίζεις.
Τούτη την ελπίδα άνθρωπε, συ τη δημιουργείς!

Και θυμήσου!
Άνθρωπε, κοίτα τον άνθρωπο να σώσεις…

Ώ γλυκιά Ελπίδα!
Μακρινή κι ονειρεμένη.
Της ωραίας Ελένης κόρη του ματιού!
Τι να σε απομάκρυνε απ’του ανθρώπου την αγκαλιά;