Άραγε από Έρωτα Ο Ήλιος
Ανατέλλει με το πρώτο του φως
Και δίνει το ζεστό φιλί του στης γης το μέτωπο
Κι έπειτα δύει στα άδυτα του σύμπαντος
Αφήνοντας τη Σελήνη
Στέμμα κρυστάλλινο στου ουρανού το σώμα;

Άραγε Ο Έρωτας ευθύνεται
για το πρώτο κλάμα του νεογέννητου βρέφους
Τον πόνο στα δάκρυα της Μάνας
Και το χαμόγελο του Πατέρα
Την ώρα της νεόφερτης ζωής στον κόσμο;

Άραγε του Έρωτα παιδιά
Να είναι Η Τέχνη και Η Αισθητική
Που άυλες ιδέες του μυαλού μετατρέπει
Σε λαμπερά και αθάνατα αγάλματα
Στο πέρασμα του χρόνου αναλλοίωτα
Και τα ωραία και θνητά σώματα
Σε σελίδες επίχρυσες και άστρα λαμπερά;

Μα τα πάντα στη φύση
Δυο πλευρές έχουν.
Έρωτας μονοδιάστατος δεν μπορεί να υπάρξει.
Τα πάντα πρέπει να πληρώνουν το τίμημα τους.
Το μερτικό τους.

Μεγάλες στιγμές στον Έρωτα βυθισμένες
Θα περάσει ο άνθρωπος στη ζωή του.
Μα τη χαρά πάντα πλάι με τη λύπη να έχεις.
Τούτο είναι το τίμημα του Έρωτα.
Το υπέροχο κρύβει μέσα του την Καταστροφή.
Για αυτό οι μεγαλύτεροι Έρωτες
Δεν ζήσανε ποτέ.
Πως δεν έζησαν; Εννοείται πως έζησαν!
Μα τόσο μεγάλοι Έρωτες
Είναι θνησιγέννητοι σαν τον Ευφορίων.

Άραγε Θεός να είναι Ο Έρωτας;
Γιός του Πόρου και της Πενίας
Στα μάτια μου Ο Έρως δαίμονας μοιάζει.
Είναι τόσο έντονο το συναίσθημα
Του ανολοκλήρωτου που πηγάζει
Από μέσα του και μέσα στον άνθρωπο τον ίδιο.
Από τη μία όλα έχει να στα δώσει
Και όλα στα δίνει σε μόνο μια στιγμή
Τόσο που δεν βαστάς να τα κρατήσεις.
Από την άλλη, τούτη η στέρηση
Αχ αυτή η Θεία Στέρηση!
Που τα πάντα χάνεις
Και ενώ αγγίζεις κορυφές
Πέφτεις και τσακίζεσαι.
Γκρεμίζεσαι και βυθίζεσαι.
Χάνεις τις λέξεις και τη γη κάτω από τα πόδια σου.

Έτσι όμως πρέπει να είναι.
Έτσι τα πράγματα αγγίζουν την πραγματικότητα.
Όπου χαμόγελο πλατύ
Κι από ένα δάκρυ να κυλά.

Έρωτας μέσα στη φύση
Σημαίνει επιβίωση.
Ορμή προς διατήρηση του είδους.
Επιβλητικότητα και κυριαρχία.
Πόλεμος καθημερινός
Και μέσα στα χρόνια συνεχής.

Μα από Έρωτα ζώ
Και το ίδιο και εσύ.
Και οι πλανήτες μας γυροφέρνουν
Γύρω από τον Ήλιο από Έρωτα.
Ανάγκη κυρίαρχη που γεννάει τη ζωή.

Ανάγκη για τον άνθρωπο η αγκαλιά
Που θα μας ζεστάνει
Όσο το φως των αστεριών
Μια νύχτα του Ιούλη.
Ανάγκη τα χείλη έχουν
Να ενωθούν, να σμίξουν
Για να μοιραστεί η πνοή μας.
Το άγγιγμα που θα κάνει
Το σώμα να ανατριχιάσει
Ολόκληρο σαν την τριανταφυλλιά
Στο έλεος του Βοριά.
Ανάγκη οι ματιές να ευθυγραμμιστούν
Σαν τους αστερισμούς
Στον θόλο τον νυχτερινό.

Μα άνθρωπε!
Σαν πιαστείς στου Έρωτα τα δίχτυα
Και στης Αφροδίτης
Το ηδονικό πέλαγος κολυμπήσεις
Τον πόνο και το βάσανο να καρτερείς!
Τούτο είναι το τίμημα της ομορφιάς
Και είναι τόσο αληθινή
Όσο το χώμα που πατείς
Και τόσο σκληρή όσο η ίδια η ζωή.
Να σταυρώνεσαι καθημερινά
Και να νιώθεις την υπεροχή της
Να σε μαστιγώνει
Και τη σάρκα σου να γδέρνει.

Τις παλάμες σου θα απλώνεις
Να πιείς νερό να ξεδιψάσεις
Και το νεράκι που ποθείς
Χύνεται απ΄τα χέρια σου
Και δεν θα το προφτάσεις.

Μα » Τούτο είναι Έρωτας!»
θα βγεις και θα φωνάξεις
Και σε ορίζοντες λευκούς
θα ανέβεις να πετάξεις.