Τριγυρνάω μέσα
Στην έρημη πόλη.
Σε δρόμους γνώριμους
Και στενά ξεχασμένα
Πάντοτε ανάμεσα
Σε πλήθη ανθρώπων.
Άλλοτε χαμογελαστοί, άλλοτε λυπημένοι
Άλλοτε μισοί, άλλοτε ολοκληρωμένοι.
Μόνος…
Με ενα ψεύτικο χαμόγελο
χαραγμένο στο πρόσωπο μου
Ψάχνω ανώφελα να βρώ
Τούτο που δεν βρίσκεται πλέον
Ενα ζήτημα ζωής και θανάτου
Χωρίς σκοπό.

Επιστρέφω στα μέρη που κάποτε
Κρατούσαν σε τέλειο συγχρονισμό
Τις σάρκες μας στο χορό
Της γενετήσιας βουλιμίας.
Ακόμα ηχεί η χαρά, το τραγούδι μας
Το ξενύχτι μας, η ζωή μας
Το όνειρο μας.

Τώρα το φως του Ήλιου
Δεν αγγίζει τούτα τα μέρη.
Σκοτάδι ξαφνικό κατακλείει
Την τότε λάμψη τους.
Φαντάσματα του παρελθόντος
Στοιχειώνουν το πέρασμα τους
Και η γλυκιά ηχώ της Ηδονής
Έπαψε να ηχεί
Στα αφτιά των ερωτευμένων.

Και παραμένω μόνος
Σε τούτα τα μέρη.
Να περιμένω αυτό
Που δεν θα φτάσει ποτέ.
Ενα αμετανάστευτο πουλί
Ολόκληρη η ζωή ενα «Περίμενε!»

Μέρα με τη μέρα
Βυθίζομαι στη σκιά
Του πιο γλυκού ονείρου
Μα σαν τελειώσει η αναμονή
Γλυκός που θα’ναι Ο Ύπνος…