Υπάρχουν πύλες για έναν άλλο κόσμο;

Κρυφά σημεία, παραλλαγμένα ως αντικείμενα τις καθημερινότητας, συχνά χωρίς πρακτική αξία. Ένα ακίνητο τρελόμπαλο, ένα στατικό συντριβάνι.

Συνήθως ενεργοποιούνται την ώρα του λυκαυγούς, όταν το φως του καλύπτει όσα γνωρίζουμε και εφάπτει το είναι με το μη-είναι ή όταν παιδιά χορεύουν σε ένα κύκλο. Μέσα σε τέτοιες φευγαλέες στιγμές, ξαφνικά άνθρωποι γλιστράνε και χάνονται, εξαφανίζονται για πάντα. Άλλες φορές γεννιούνται αναμνήσεις ετεροχρονισμένες, από έναν άλλο κόσμο, που μπορούν να ειδωθούν μόνο στο μέλλον, όταν το παρόν έχει γίνει πια παρελθόν. Έτσι τρυπούν τη πραγματικότητα με ανεξήγητα κενά, τα οποία πάλλουν τη ζωή γύρω τους, όπως μια πέτρα πάλλει την επιφάνεια μιας λίμνης.

Στην γλώσσα των ονείρων η επιφάνεια του νερού συχνά συμβολίζει τα όρια του συνειδητού με του υποσυνείδητου, του γνωστού με του άγνωστου. Στη κέλτικη μυθολογία η ρίψη ιερών αντικειμένων σε σώματα νερού σήμανε το πέρασμα αυτών στο άυλο, το βάπτισμα και τη ταυτόχρονη καταστροφή τους, καθώς εισέρχονται στη διάσταση των πνευμάτων.

Φωτογραφία του Νίκου (nik_karzis)
https://www.instagram.com/p/CEXFinTDhiO/?igshid=uatm9uc0wu24&fbclid=IwAR0fSovgw5DJn6N3zyDr4J0UO9MXTp6QUul2y9IFjc2zgepPtxABxOn5sCo