Προσπαθώ να φανταστώ
ποια εγκληματική και σαπρή σκέψη
της ύπαρξής σου
έβγαλες απόψε να παίξετε
στη σκοτεινή αυλή σου

Από την ανθρώπινη φύση τι μπορεί να βγει
τόσο φρικτό,
που να κυνηγούν με τις δάδες τους
Τισιφόνη, Μέγαιρα και Αλυκτώ;

Σαν κινούμενες πληγές χαράζουνε
τη νύχτα
κόρες μαύρου ουρανού,
με δόντια μα και νύχια

Μοναδική εντολή
ρήση και πνοή τους
να συλλάβουν ζωντανή
τη καινούργια αδερφή τους

Πάντα θα βρίσκεσαι μόνος σου το βράδυ αυτό,
άλικο, θαμπό και αργό

Έως ότου καταλάβεις,
παρέα με τη λυσσαλέα σου μανία,
γιατί δεν έμεινε μόνη της, ουδέποτε,
καμία Ερινύα.

Φωτογραφία του Νίκου (nik_karzis)
https://www.instagram.com/p/CEXFinTDhiO/?igshid=uatm9uc0wu24&fbclid=IwAR0fSovgw5DJn6N3zyDr4J0UO9MXTp6QUul2y9IFjc2zgepPtxABxOn5sCo