Ήταν ο τρίτος άντρας, ο τρίτος νέος άντρας που έθαβαν βαθιά στη γη αυτόν τον μήνα.

Έφυγε όπως κι οι άλλοι δυο. Ένα βράδυ σαν όλα τα άλλα, τον πλησίασε η μορφή με τα μαύρα ρούχα, τον άγγιξε, κι ένας βαθύς πόνος τον κυρίευσε.

Πάντα αυτή η μορφή ερχόταν σε ανύποπτο χρόνο, άγγιζε τα θύματα της κι αυτά πέθαιναν.

Δεν έκανε διακρίσεις η μορφή. Παιδιά, νέοι, γέροι όλοι ήταν υποψήφιοι.

Κάθε χρονιά που περνούσε, η μορφή ερχόταν όλο και πιο συχνά.

Η κοινότητα τους κόντευε να αφανιστεί. Οι προσευχές τους στο ναό κι οι νηστείες τους δεν έμοιαζαν να εξευμενίζουν τον Χάρο, όπως αλλιώς ονόμαζαν την μαυροφόρα μορφή.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας που έθαψαν και τον τρίτο νέο, μαζεύτηκαν όλοι στην πλατεία της κοινότητας για να αποφασίσουν τι θα κάνουν.

Άλλοι πρότειναν θυσίες, άλλοι περισσότερες προσευχές, άλλοι αυτομαστίγωμα κι άλλοι νηστείες.

Μα όλα όλα είχαν δοκιμαστεί στο παρελθόν. Χωρίς να φέρουν αποτέλεσμα.

Ώσπου βγήκε μπροστά ένας μεγάλος άντρας που ήταν γνωστός για τις φορές που η μορφή έφτασε μέχρι την πόρτα του και δεν τον πειραξε:

-Γιατί δεν δοκιμάζουμε αυτό που κάνω εγώ; Κάθε βράδυ μαζευόμαστε γύρω από τη φωτιά με τη γυναίκα μου,τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας και μιλάμε και γελάμε μέχρι αργά το χάραμα.

-Και τι πετυχενετε μ’αυτό,τον ρώτησε ο αρχηγός της κοινότητας,τόσες προσευχές και νηστειες δεν τον κράτησαν μακριά, τι θα καταφέρουμε με τις φωτιές και τα γέλια.

-Δεν ξέρω σίγουρα, μα έχω την εντύπωση ότι ο Χάρος αποφεύγει τόσες φορές το σπίτι μας γιατί ακούει τα γέλια μας και τρομάζει.

-Μα αν τον τρομάξουμε μπορεί να εξαγριωθεί και να μας πάρει όλους.Πως ξέρουμε ότι εσυ κι η οικογένεια σου δεν είστε απλά τυχεροί;

-Μπορεί όμως να είναι και η μόνη λύση. Δεν το ξέρουμε αν είμαστε τυχεροί. Όμως εάν υπάρχει έστω και μια πιθανότητα να συμβαίνει για αυτό γιατί να μην το δοκιμάσουμε. Αφού το να τον εξευμενίσουμε δεν είχε αποτελεσμα. Ίσως να πρέπει να κινηθούμε πιο επιθετικα.

-Ωραία ας το δοκιμάσουμε, αποφάνθηκε ο αρχηγός, αλλά μόνο για μια μέρα! Σήμερα θα ανάψουμε μεγάλες φωτιές στην πλατεία και θα μαζευτούμε όλοι εκεί, μέχρι το πρωί.

Κι όντως το βράδυ όλη η κοινότητα βρέθηκε μαζεμένη στην πλατεία γύρω από εστίες φωτιάς. Έτρωγαν και μιλούσαν μεταξύ τους, τα παιδιά έτρεχαν κι έπαιζαν, τα γέλια τους έσκιζαν την νύχτα.

Σε μια στιγμή δυο νεαροί είδαν μια σκιά που έμοιαζε με αυτή του Χάρου να φεύγει βιαστικά από την πλατεία. Δεν είχε βρει κανένα θύμα απόψε…

Οι άνθρωποι της κοινότητας άρχιζαν να εμπλουτίζουν αυτές τις βραδιές. Κάποιοι έφερναν και ποτά. Άλλοι πιο ταλαντούχοι έπαιζαν μουσική ή τραγουδούσαν.

Ένας χρόνος πέρασε έτσι. Στο τέλος της χρονιάς μαζεύτηκαν για να μετρήσουν τους νεκρούς τους. Κι ήταν πολύ λιγότεροι από άλλες χρονιές.

Κι έτσι το σχέδιο τους είχε πετύχει.

Πέρασαν κι άλλα χρόνια. Πολλά. Δεκαετίες ολόκληρες.

Οι απόγονοι των πρώτων κατοίκων εξέλιξαν τις νύχτες αλλά και τις μέρες. Έφτιαξαν πολλά είδη μουσικής, άρχισαν να παίζουν θέατρο, έγραφαν βιβλία για τα οποία οι άνθρωποι συζητούσαν σε ομάδες, έπαιζαν διάφορα σπορ κι οργάνωναν εκδρομές. Κάποιοι χόρευαν κιολας!

Κι οι άνθρωποι έμαθαν να γελούν, να μην μοιρολογούν.

Κι ο Χάρος όλο και πιο σπάνια εμφανιζόταν.

Δεν τους είχε φοβηθεί πλήρως, μα η δίψα τους για να τον τρομάξουν, ήταν αυτό που τον κρατούσε τις περισσότερες μέρες μακριά…

….

-Γι’αυτο και συ παππού θέλεις να βάζουμε τα καλά μας, να παίρνουμε λουλούδια και να είμαστε χαμογελαστοί όταν πηγαίνουμε να δούμε τη μαμά μου;

-Ναι…

-Κι αν δεν τον τρομάξουμε; Κι αν τελικά την πάρει;

-Θα έχει φύγει χαρούμενη…

-Όμως εμείς έχουμε πιθανότητες να τον τρομάξουμε ε; Κι η μαμά μου θα γυρίσει γρήγορα στο σπίτι;

– Εννοείται αγόρι μου, εννοείται…