-Κοίτα έβγαλε ήλιο!

Και κοίταξα από το παράθυρο κι όντως η άνοιξη ήταν εκεί.

Μια δυνατή σουβλιά στο στήθος δεν με άφησε να ξανακοιτάξω προσεχτικά.

Ήταν άνοιξη.

Άραγε αυτή η άνοιξη ποιανου το τέλος θα φέρει.

Κάθε άνοιξη έρχεται και μου παίρνει κάτι μακριά.

Πολύ γλυκά.

Όχι όπως ο χειμώνας. Δεν ρίχνει χιόνι για να σκεπάσει τα πάντα.

Ούτε όπως το φθινόπωρο. Δεν μπορείς να παρασυρθείς από το τσουχτερό κρύο ώστε να μην καταλάβεις τι γίνεται.

Ούτε καν όπως το καλοκαίρι. Να σε μεθυσει με την έξαψη του. Να ζαλιστείς.

Η άνοιξη σε υποχρεώνει να ζήσεις στο έπακρο όλες τις αλλαγές που σου επιφυλασσει.

Θυμάμαι την τελευταία άνοιξη των παιδικών μου χρόνων. Την τελευταία άνοιξη των φοιτητικών. Την τελευταία άνοιξη που ερωτεύτηκα και την τελευταία που απογοητεύτηκα. Την τελευταία άνοιξη με αγαπημένα μου πρόσωπα που η γη κατάπιε…

Και με φοβίζει που δεν ξέρω τι είδους τελευταία άνοιξη θα ναι ετουτη εδώ.

Μα θα τη ζήσω.

Περιμένοντας καρτερικά για άλλη μια φορά το χειμώνα…