-Τι είναι η λήθη;

Γύρισα να κοιτάξω από που ερχόταν αυτή η ερώτηση.

Έψαξα στον χώρο.

Ώσπου κοίταξα λίγο πιο κάτω κι είδα ένα μικρό ανθρώπινο πλάσμα( κάποιοι το λένε παιδί) να με ρωτά.

–Η λήθη είναι ένα φάρμακο για τους μεγάλους. Κάπου στα τριαντα παρά συνειδητοποιείς τα λάθη σου, τα κρίματα σου, όσα σε ντρόπιασαν. Και ντρέπεσαι τόσο πολύ που θες να εξαφανιστείς, να πεθάνεις.

Γιατί νομίζεις πως όλα τώρα πια τα κανεις σωστά. Αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα.

Τελωσπαντων, για να μην εξαφανιστείς και πεθάνεις κάθε μέρα παίρνεις από μια δόση λήθης. Σιγά σιγά. Αργά μεθοδικά. Αν πάρεις μεγαλύτερη δόση από αυτή που πρέπει χάνεις τον εαυτό σου. Αν πάρεις μικρότερη συνεχίζεις να ντρέπεσαι. Είναι δύσκολο να βρεις την κατάλληλη δόση.

Περνάνε χρόνια. Και μια μέρα ξυπνάς και είσαι υγιής.

Δεν θυμάσαι τίποτα.

Δεν έχεις ντροπιαστικά για σένα flashbacks να σε κυνηγούν, οι ερινύες δε σε βρίσκουν, οι αναμνήσεις σου είναι αγνές.

Τότε βάζεις τα χάπια της λήθης στην άκρη γιατί θα σου χρειαστούν στην επόμενη δεκαετία.

-Δηλαδή η λήθη είναι το να ξεχνάς;

-Περίπου. Η λήθη για τους μεγάλους είναι η τέχνη του να θυμάσαι επιλεκτικά.