Άλλοι μας ήθελαν χαμένους,

Στο παιχνίδι της ζωής,

Άλλοι υποστήριζαν,

Πως φύσει τα παίρνουμ’ όλα.

Μα τώρα που το σφάγιο την πόρτα μας χτυπά,

Ποιος θέλει, πάλι, μάταια να τα ποντάρει όλα;

~

Κάποιοι το είδαν τ’ όνειρο, και φύγανε μεμιάς,

Καθώς μιαν αναμέτρηση υψώνονταν μπροστά τους.

Και τώρα πια μας κρίνουν, πως ακόμη παίζουμε,

Ξυπόλητοι σε γήπεδο τραχύ, με διαιτητές θεατρίνους.

Λες και υπήρξε ποτέ δικαιοσύνη.

Λες και περιμέναμε, πως θα μας παίξουν «στα ίσια»…

~

Χαμένος δεν είναι αυτός, που ό,τι έχει παίζει,

Χαμένος είν’ αυτός, που δεν έπαιξε ποτέ,

Ή που πλέον τα έχει παρατήσει.

Κι αν σκέφτηκες πως έφυγες προτού να ειν’ αργά,

Σκέψου ποιος πότισε το αθώο σου μυαλό,

Με έννοιες τόσο βλάσφημες, σαν τη Φυγή, το Χρόνο…

~

«Χαμένος» είναι αυτός, που ονειρεύεται ουτοπίες,

Μα χαμένος είναι αυτός, που έπαψε να ονειρεύεται.

«Χαμένος» είναι αυτός που ακολούθησε με σπίρτα και κεριά, 

Το μονοπάτι της Αβύσσου,

Μα χαμένος είναι αυτός που γύρισε την πλάτη του στην Άβυσσο,

Δέσμιος του τεχνητού φωτός, και των ματιών του τις διεσταλμένες κόρες.

~

Χαμένος με χαμένο διαφέρει, για αυτό διάλεξε σωστά.

Είμαστε χαμένοι για αυτούς, και τους πληγώνει,

Είστε χαμένοι για εμάς, και τους αρέσει.

Είμαστε χαμένοι μα ενεργοί , και συνεχίζουμε με θράσος και πυγμή,

Σ’ αυτόν τον άνισο, αιώνιο αγώνα, 

Γιατί το ξέρουμε, πως το παιχνίδι θα γυρίσει, αρκεί να είμαστε μαζί…

~