Ο κόσμος των παραισθήσεων, της οφθαλμαπάτης αποτέλεσε για εκείνον καταφύγιο ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε.

Ξύπνα
Φάε
Ντύσου
Τρέξε να προλάβεις,
Δούλεψε,
Κάτσε να σε βρίζουν
Ίδρωσε
Πόνεσε,
Πες ψέματα,
Υποτίμησε,
Κοίτα περίεργα,
την ώρα, τους γύρω
Μην κοιτάς πάνω
Μόλυνε,
Κάνε σκουπίδια
Κάτσε ακούνητος,
αμίλητος, φοβισμένος.
Περίμενε και Περίμενε
να σε δείρουν, να σε φάνε,
να σε σκοτώσουν, μα πρώτα εσύ (πρέπει ;).

Περπάτησε
Μάτωσε
Παίξε στο θέατρο
του παραλόγου
Αναστέναξε
Ξεφύσα
Υπόμεινε χωρίς νόημα
Δώσου, αφήσου, ζαλίσου,
Το ποτέ, το πουθενά
πάντα, πάντοτε, παντοτινά

Τοίχοι, τσιμέντα
Κοστούμια, Γραβάτες
Καθημερινές Φυσιολογικές Παράνοιες,
» Χαμήλωσε τη μουσική ! »
Κραυγές, ουρλιαχτά
Μια μάνα σκότωσε το παιδί της.
» Μια φορά ένας φίλος μου για να με σώσει
είπε ότι ήμουνα τρελός. Και από τότε έμεινα
ο τρελός για πάντα. Είμαι κεφάτος γυρίζω απ’τον Βερόπουλο…»

Φύγε
Πράξε
Ζωγράφισε
Τραγούδα
Γράψε λέξεις
Όλα είναι μικρούλες
λέξεις σε ένα κόσμο που τρέχει
και γρέμιζεται και αλλοιώνεται
λεπτό με το λεπτό και οδηγείται
βαθιά μες το σκοτάδι όπου βλέπουμε
το πραγματικό μας πρόσωπο και μια
χλωμή ανάγκη για βελονισμό και ακροβασία

Κάντε ότι θέλετε εσείς
Εγώ θα κάνω το δικό μου
Κι ας βρεθώ ξεβρασμένος
στην χειρότερη κόλαση
χωρίς όραση.
Τουλάχιστον θα σημαίνει
ότι έζησα κάτι για να το έχω
παρηγοριά και παράσημο
μές στις φλέβες που ακουμπάνε
τα νευρικά κύτταρα και έπειτα
να γίνει η διάσπαση των μορίων
ατομική βόμβα που δεν έσκασε ποτέ.

Ύστερα θα ευχαριστήσω
τον Ήλιο που ίσως λάμπει
και θα καθίσω μόνος μου
στο αγαπημένο μου παγκάκι
για να ζωγραφίσω το πορτραίτο
της αυριανής μου ευτυχίας, μέχρι
να αποκοιμηθώ και να συνεχιστεί
ο κύκλος του υποτιθέμενου και ασήμαντου
καμβά που σου περιέγραψα, φίλε.

Υπάρχουν πουλιά που ξεχάσαν να πετάνε, δεν είναι κρίμα ;