Ίσως κάποτε σαυτό το σπίτι να ζούσαν άνθρωποι χαρούμενοι.
Ίσως…Ίσως σαυτό το σπίτι να υπήρχαν παιδάκια που να τρέχαν
εδώ και εκεί. Να γεμίζαν τα δωμάτια με γέλιο και ιδρώτα.
Τώρα υπάρχει μόνο σιωπή και μαύρα καλώδια.

Ίσως αυτό το σπίτι να είχε αυλή: Έναν μεγάλο μπαχτσέ γεμάτο
γιασεμιά, λεβάντες και βασιλικό. Και όποιος περνούσε να στεκόταν
μαγεμένος και να έπαιρνε μια βαθιά, λυτρωτική ανάσα όλο ευωδιά.
Τώρα υπάρχει ενα γκαράζ που βρωμάει βενζίνη.

Ίσως αυτό το σπίτι να είχε και ένα μεγάλο μπαλκόνι. Και θα είχαν και
ένα τραπεζάκι και θα κάθονταν τα βράδυα και θα αγναντεύαν.
Τον θερινό ουρανό, τα αστεράκια, τις βαρκούλες, τα βουνά των απέναντι
Μα πιο πολύ θα τους άρεσε αυτό το αεράκι το τρυφερό που έρχεται ευγενικά και σ’ακουμπάει σαν το πρώτο χαδι που δίνει μια μάνα στο παιδί της.
Τώρα υπάρχει ενα μπαλκονάκι ίσα που βάζεις το πόδι σου και μπροστά του
μια πολυκατοικία και μπροστά της κι άλλη κι άλλη κι άλλη…

«Ετούτος εδώ ο μαχαλάς έσφιζε απο ζωή, γιέ μου.
Κι ζούσαμε ολοι μαζί. Μαζί κλαίγαμε, μαζί γελούσαμε
Μετά όλοι φύγανε και τα πουλήσαν όλα. Δε βαριέσαι.
Τώρα είμαστε όλοι ξένοι. Γέρασα σαυτή τη πόλη αλλά είμαι
με όλους ξένη. Λές και δεν υπήρξα ποτέ μου…»