Θες να μάθεις για τη μοναξιά λοιπόν …

Βέβαια, ναι , ευχαρίστως. Θα σου πω , θα σου πω για τη μοναξιά

Αλλά πρώτα κλείσε την πόρτα πίσω σου και έλα κάθισε εδώ απέναντι μου. Η φωνή μου ίσα που να βγαίνει και ‘συ να με ακούς. Ίσως νομίσεις πως αυτό το κάνω για να έχω όλη σου την προσοχή, μα όχι , καμία σχέση , απλά κουράστηκα να φωνάζω. Ας πούμε πως είμαι ένα κερί που τρεμοπαίζει. Απλά κάτσε και μη ρωτάς πολλά γιατί δεν θα μπορώ να απαντήσω. Θα χαωθώ. Πάλι. Και ξέρεις ποσό εύκολα χαώνομαι. Η δεν έχεις ιδέα

Τέσπα, η στίξη μου επανέρχεται σιγά σιγά , όπως θα έχεις παρατηρήσει

Ίσως γιατί νιώθω το καθήκον να σου μιλήσω

Εκείνο το βροχερό απόγευμα που χρειαζόμουν απλά μια κλειστή πόρτα δεν είπα κάτσε. Σε μπέρδεψα ε;

Ξέρω πως έχεις πολλές ερωτήσεις

Ποτέ δεν κατάλαβες γιατί τη διάλεξα , γιατί σε αντικατέστησε , γιατί τη διαλέγω. Θες να μάθεις γι’ αυτήν απλά δεν το ‘χεις συνειδητοποιήσει. Πίσω απ’ όλα τα «πού χάθηκες» …  Πίσω απ’ όλες τις πουστιές που λες πως έπαιξα

μα άκου δεν υπάρχει μοναχικό παιχνίδι

όσοι παίζουν μόνοι ψεύδονται ασύστολα

το παιχνίδι ήταν ανέκαθεν κοινωνικοποίηση

 

η μοναξιά είναι μια παύση στην κοινωνικοποίηση

Μια παύση κατά τη διαρκεία της οποίας  μπορείς να δεις λίγο πίσω σου , μέσα ή μπροστά σου

είναι μια διαδικασία προσανατολισμού , κυρίως εσωτερικού

Περπατούσα σε ένα τεντωμένο σκοινί καιρό,

Μα δεν είχα ιδέα απλά προχωρούσα

Δεν ήξερα καν αν ήθελα να ακροβατώ εκεί πάνω ή που ήθελα στην πραγματικότητα να βρίσκομαι

 

Ειδοποιήσεις κόκκινες

κατακκόκκινες. στο Facebook

Δεν μπορώ να τις ανοίξω

ούτε τα μηνύματα σας

γιατί μετά πρέπει να απαντήσω

Μα δεν με ρώτησε κανείς αν μπορώ να μιλήσω

αν θέλω

 

μερικές φορές  μου έλειπες

μου λείπατε

Μα ήταν αυτό το μούδιασμα

σαν να είχα ξεχάσει πώς είναι το μαζί

λες πως πνιγώσουν στην απόρριψη        πνίγηκα στην απαίτηση , την οποία απαίτηση ακόμα και αυτή που πίστεψα πως υπάρχει

απλα λίγος χρόνος για ‘μένα

με μένα

κυλούσε διαφορετικά … όχι με λεπτά και ώρες

με σκέψεις

 

για τη μοναξιά λοιπόν,

όταν γίνει φίλη σου ασφικτυείς σε οποιαδήποτε παρουσία

κάθε συντροφιά την εξαφανίζει

 

έχεις ακούσει ποτέ τη σιωπή ;

η μοναξιά ειναι αυτός ο ήχος

Μπορείς να με κατηγορήσεις που τον επέλεξα

σκέψου να ναι βράδυ , να σαι μόνος σπίτι , μια νύχτα χωρίς φεγγάρι , βάζεις ένα δίσκο στο πικ απ , το δίσκο της σιωπής , η πόρτα κλειστή

φοβάσαι να κρυφοκοιτάξεις έξω από μια τόση δα χαραμάδα

 

 

Φοβάμαι πως δεν θα καταλάβεις τίποτα από όσα σου γράφω

φοβάμαι πως θα θες να συναντηθούμε κάπου έξω , που δεν θα υπάρχουν πόρτες για να κλείσω

 

γι’ αυτό σου αφήνω μονάχα αυτό το σημείωμα με μια ελπίδα μοναχική που αράζει σε ένα παγκάκι μόνο τα βραδιά χωρίς σελήνη :

Όταν θελήσεις ποτέ να γνωρίσεις την τωρινή μου συντροφιά, η πόρτα μου θα ‘ναι κλειστή. Χτύπα απαλά . Θα σου ανοίξω αμέσως. Θα έρθεις και θα κάτσεις απέναντι μου. Θα σου μιλάω ψιθυριστά. Θα κλείσεις την πόρτα πίσω σου. Δεν θα ‘χει φεγγάρι. Η φωνή μου ίσα που θα βγαίνει. Θα ‘ναι βράδυ. Στο πικ απ θα παίζει ο αγαπημένος μου δίσκος