Σε γη που έλουζαν οι θάλασσες
τριών μεγάλων χερσονήσων
υπήρχε κάποτε, περίπου ως πέρσι
ένα μικρό βασίλειο
στο πλάτος μίας καβατζωμένης παραλίας
που το ‘λεγαν Βασίλειο της Άνυδρης Αμμούδας
και βασιλιάς αυτοκηρύχθηκε
ο Σάββας που τον ελέγανε αλλιώς «ο Μόνος»
κι ήτανε άχρηστος, μπατίρης και τεμπελχανάς
σαν του υπόλοιπους τους υπηκόους
του Βασιλείου της Άνυδρης Αμμούδας.

Απήγγειλε τους λόγους του γυμνός
προς τους τεμπέληδες κατοίκους
που σαν τους τζίτζικες τριγύρω
άλλοι φωνάζαν αναρχία
άλλοι δημοκρατία
αλλά τον Σάββα θέλανε για βασιλιά
πρώτον γιατί ‘ταν Παοκτσής
και έπειτα γιατί τους τραγουδούσε
με μια φωνή τόσο φριχτή
μα με ρυθμό κεφάτο
κι όλοι τον αγνοούσανε
και ζούσανε φευγάτοι.

Έφτασε τότε ένας καιρός
στη γη των χερσονήσων
που ήρθανε φορώντας τ’ ακριβά
και τις χρυσές τους αλυσίδες
οι βάρβαροι εχθροί π’ αγόραζαν
την παραλία της Άνυδρης Αμμούδας
και θέλαν να την κάνουνε… beach bar
Κι οι κάτοικοι οι τεμπέληδες
τον βασιλιά κοιτάξαν να τους σώσει
τον Σάββα τον Μόνο από τους βαρβάρους
αλλά δεν είδαν πουθενά τον βασιλιά
που αυτοεξορίστηκε (στην διπλανή αμμούδα)
κι άφησε τους πιστούς τεμπέληδες υπηκόους
στο έλεος του βάρβαρου παρά
κι όσοι τον είδανε ξανά
στο βασίλειο των γειτόνων
όσοι επιζήσανε από τους βαρβάρους
κάτω από ψάθινες φτιαχτές ομπρέλες και ξαπλώστρες
τον χρήσανε για άλλη μια φορά
Σάββα τον Άχρηστο τον Α’.

Έτσι πια το Βασίλειο της Άνυδρης Αμμούδας
είτε γιατί την έκανε ο Σάββας με το χρυσό το άιμα (από τις μπύρες)
ή γιατί σκόρπισαν τριγύρω οι τεμπέληδες
κάποιοι ακολουθώντας τον
κι άλλοι χαράξαν δρόμους
έγινε ανάμνηση των κάποτε καλοκαιριών
του ανέμελου, του ελεύθερου του ήσυχου
μαζί με τ’ άλλα τα βασίλεια
της γης των τριών θαλάσσιων χερσονήσων
που γίναν και θα γίνουνε
μνήμη για κάποιους καλοκαιρινή
και γι’ άλλους τους νεότερους
θα γίνουν ένα παραμύθι που θα λένε οι παλιοί
προτού τον ύπνο ν’ αγοράσουν.