Θα ήθελα να πω ότι ήταν μια ιδιαίτερη μέρα, μα δεν ήταν.

Κατέβηκα τα σκαλιά, βιαστικά μα συνάμα νωχελικά. Έκλεισα την πόρτα με τον ίδιο καθημερινό ρυθμό, ακολούθησα τα πόδια μου, ήξεραν να με κατευθύνουν προς τον ίδιο καθημερινό προορισμό. Μα η συνήθεια που αγαπώ είναι να κοιτάω γύρω μου τα απλά καθημερινά πρόσωπα, αυτά που ανταμώνεις για μερικά δευτερόλεπτα. Ίσως σου χαρίσουν τις πιο σημαντικές στιγμές.

Οι γιαγιούλες εκεί στο παγκάκι, προσηλωμένες στο κενό. Ο γέρος που θα απωθήσει τη μοναξιά του, προσελκύοντας πλήθος περιστεριών με λίγο μόνο ψωμί. Η μικρή ιστορία που θα πει η μάνα στο παιδί παίρνοντάς το στο σχολείο. Το καλημέρα, που όντως ακούστηκε σαν μια ευχή γεμάτη νόημα. Το ευχαριστώ που θα λάβεις δίνοντας ένα πιάτο φαΐ. Το φιλί που δε θα ενώσει απλά δύο σώματα, αλλά θα ενώσει δύο υπάρξεις. Το παιδί που θα γκρινιάσει για το παγωτό που λαχταράει, χωρίς να θεωρεί την επιθυμία του γκρίνια. Η γαλήνη που θα σου χαρίσει η μελωδία από το ακορντεόν, έτσι φαίνεται γαλήνεψε και το μωρό που ήταν αντάμα του. Ξαφνικά, έπειτα από μόλις μερικά λεπτά ο προορισμός μου ήταν εδώ.

Θα ήθελα να πω ότι ήταν μια αδιάφορη μέρα, μα ποτέ δεν ήταν, ποτέ δε θα είναι, ποτέ δεν είναι.