Κάθε φορά που είμαι στα «ναδίρια» μου μπαίνω στο δωμάτιο της και κάθομαι μόνος. Σκέφτομαι το παρελθόν. Πάντα ξεκινάω τις σκέψεις μου μες το μυαλό μου με τη φράση «Μακαρι να ήταν έτσι…Μακάρι να ήταν αλλιώς…» και παει λέγοντας. Αμέσως προσγειώνομαι με το να τινάξω απότομα κάπου αλλού το κεφάλι μου. Ξεφυσάω, λέω » Δε γαμιέται, θα περάσει που θα πάει.» Κοιτάζω τη βιβλιοθήκη και ξεφυλλίζω τα βιβλία. Ψάχνω κάτι που θα μου τραβήξει το ενδιαφέρον, κατι δικό της. Τα περισσότερα πιστεύω τα ειχε διαβάσει κι ας έκανε την ανήξερη κάθε φορά που ρωτούσα.Καθόταν με τις ώρες. Σε πολλά έχει αφησει το στίγμα της αιώνια χαραγμένο. Κατι μισοσβησμένο που είχε γράψει με μολύβι σε κάποια ανύποπτη γωνιά του βιβλίου, κάποια μικρή ζωγραφιά πάνω στο κενό, κάποια σελίδα λίγο τσαλακωμένη. Δίπλα απο τη βιβλιοθήκη το παράθυρο του δωματίου με κατεύθυνση ανατολική. Απέναντι στο βάθος φαίνονται τα σπίτια του παλιού προσφυγικού συνοικισμού. Όλα τους χαμηλά και γκρίζα τα φαντάζομαι και ας τα χω δει απο κοντά. Επιστρέφω πίσω στη βιβλιοθήκη. Ανάμεσα απο τα βιβλία είχε βάλει τα σχολικά της τετράδια. Δεν τα πετούσε ποτέ. Τα μετροφυλλούσα και αυτα. Μού κανε εντύπωση ο γραφικός της χαρακτήρας. Μεγάλα στρογγυλά γράμματα. Χαρούμενα ίσως. Τετράδιο Αρχαίων Γ Γυμνασίου. Πέφτει το βλέμμα μου σε μια άσκηση. Η απάντηση είχε παντού διορθώσεις με κόκκινο στυλό. Λογικά της καθηγήτριας. Έπρεπε να κλίνει το ρήμα «παραμυθούμαι». Το μισό λάθος. Τραγική ειρωνεία. Τα μάτια μου βουρκώνουν. Τα σκουπίζω κατευθείαν πριν με δει κανένας. Πριν με δω εγω πρώτιστα. Με τα πολλα βγάζω ένα βιβλίο απο τη βιβλιοθήκη με ευλάβεια και ξαπλώνω στο κρεβάτι της οπως θα ξάπλωνε και εκείνη. Μετά απο λίγο διάβασμα το αφήνω πάλι πίσω στη θέση του. Φεύγω απο το δωμάτιο. Μου υπενθυμίζει τι είναι το παρελθόν. Σαν να πήρα ενα φτυαράκι και σκαλίζω τη γης. Σε άδεια χώματα…