Η νύχτα προχώρησε και ο ουρανός δεν σταμάτησε να μας βρίζει. Η βροχή συνέχισε βίαια.  Όλοι έμπαιναν όπως όπως καταβρεγμένοι μες του χωριού το καπηλειό στην κεντρική πλατεία με τα λυγερά κυπαρίσσια. Ξαφνικά ένας ταλαπωρημένος απο τη βροχή γέρος μπαίνει μες το μαγαζί. Έψαχνε απεγνωσμένα κάπου να ξαποστάσει απο την ανελέητη οργή της φύσης. Κάθεται σε άδειο τραπέζι και παραγγέλνει μισό λίτρο ρετσίνα. Ανάβει τσιγάρο και απολαμβάνει τη ζεστασιά της ξύλινης σόμπας. Ύστερα απο λίγο μπαίνει ένας ακόμη. Ο δεύτερος, αφού χαιρέτησε και απέδωσε τα καθιερωμένα καλαμπούρια σ’όλους τους παρευρισκόμενους, έριξε το βλέμμα του στον παιδεμένο συνομίληκο του που καθόταν μοναχός του. Ο χρόνος σταμάτησε. Οι δυό τους, αφού αναγνώρισαν ο ένας τον άλλον ταυτόχρονα, συγκινήθηκαν, έκλαψαν, αγκαλιάστηκαν, φιλήθηκαν. Καθισμένος λίγο παραπέρα σε ενα μικρό τραπεζάκι άκουγα σκόρπιες λέξεις απο τις κουβέντες τους. Το μόνο σίγουρο ειναι πως οι δυο χαμένοι φίλοι είχαν πολλά να πούν. Ο πρώτος με τα απο κάποια ώρα εμφανώς μεθυσμένος απο τις πολλές ρετσίνες, βγάζει ένα τσαλακωμένο χαρτάκι απο τη τσέπη του σηκώνεται και απαγγέλει το παρακάτω ποίημα :

» Πονάω μα τι να πώ ;

Βάλε ποτό και κάθισε φίλε μου,
έχεις να ακούσεις πολλά ετούτη τη βραδιά.
Ανήμπορος άνθρωπος ειμαι φίλε μου
Με κούρασε αρκετά η μαύρη ξενιτιά.

Έρχομαι απο μακρυά φίλε μου,
άγονη μου ήταν η ζωή.
Κι έρχομαι μόνος φίλε μου,
με τους ανθρώπους εχω κουραστεί.

Έψαχνα το Θεό φίλε μου,
Μα δεν πήδηξα ποτέ απ’τον γκρεμό.
Τώρα ειναι αργά φίλε μου,
σιγά μην κάτσω να παρακαλώ.

Και είσαι το μόνο που έχω φίλε μου,
ένα αστεράκι στον ουρανό.
Που όταν θα το κοιτάω φίλε μου 
θα μου διώχνει λίγο τον καημό. » 

 Κερνάει όλο το μαγαζί, αποχαιρετάει τον φίλο του, του δίνει το χαρτάκι και του ψυθιρίζει κάτι στο αυτί. Φεύγει και εξαφανίζεται μες τη νύχτα. Τώρα κατάλαβα γιατί έβρεχε…