» Όλοι μαζί κινούμε, συρφετός,
γυρεύοντας ομοιοκαταληξία.
Mια τόσο ευγενικιά φιλοδοξία
έγινε της ζωής μας ο σκοπός.»

Kώστας Καρυωτάκης, από το ποίημα «Όλοι μαζί»

Μέσα σε ενα απλό φαινομενικά τετράστιχο συνοψίζεται όλη η παράνοια που χαρακτηρίζει την ανθρώπινη ύπαρξη. Ακριβώς γιατί όλοι ψάχνουν «ομοιοκαταληξίες» στις ζωές τους και όχι την ζωή αυτή καθαυτή. Μια ανώμαλη αδιαφορία, μια υπέροχη αναλγησία, έχει γίνει η τυποποίηση θεσμός. Είμαστε τα κεριά του Καβάφη που στο τέλος αφού αργοσβήσουν και χαθούν από το πάντα θα προκαλέσουν σκοτεινές κραυγές στο χώρο. «Όλοι μαζί κινούμε, συρφετός» όχλος πεπλανημένος και προπάντων πανάγαθος αλλά και «φταίχτης» για τα δεινά που περνάει, συνεπώς ακούνητος κοιμισμένος βολεμένος διασωληνωμένος, καλοζωισμένος. Τυποποιημένος.

Όπως ακόμα και το ίδιο το κείμενο που γράφεται μπροστά στα μάτια σας μπαίνει σε καλούπια για να είναι και λίγο καθώς πρέπει, βεβαίως βεβαίως, έτσι και οι «άνθρωποι» που όλο άνω θρώσκουν αλλά μόνο αυτό δεν κάνουν προσαρμόζουν τη ζωή τους στις τάσεις της εποχής στα διάφορα μοντέλα και φόρμουλες που παρουσιάζουν για πρότυπα. Εγκεφαλικές κακώσεις.  Σκέφτομαι άρα υπάρχω. Ξέχασα να σκέφτομαι !!! Μα πως αλλιώς να εξηγηθεί τέτοια απάθεια ;

Η άγνοια είναι ευτυχία. Η γνώση είναι δυστυχία. Πως θες να ζήσεις ; Ας ζήσουμε τουλάχιστον. Γίνε εσύ το χρώμα που θες να έχουν οι μέρες σου. Πέρα από τα καθιερωμένα. Τρομοκράτησε την συνήθεια !!

Ας κινήσομε όλοι μαζί λοιπόν. Έστω και για μια φορά. Χωρίς ομοιοκαταληξίες.