ΟΚ, το ξέρω. Ο τίτλος ίσως είναι πολύ τραβηγμένος. Δεν είμαι δα και κανένας γέρος, εικοσιδύο χρονών παιδί. Είμαι όμως ακριβώς στην ηλικία που ενώ νιώθω ακόμη ότι θέλω να είμαι ένας ανεύθυνος έφηβος, έρχεται η πραγματικότητα και μου δίνει σφαλιάρες,θυμίζοντάς μου ότι ακόμη κι αν είμαι σε μια ηλικία που όλα θα έπρεπε να ήταν ανέμελα, χαλαρά και φτιαγμένα με σκοπό την πραγμάτωση της τελειότητάς μου σε κάποια φάση στο μέλλον-εγγύς ή μακρινό, δεν έχει καμία σημασία- είναι ακριβώς το αντίθετο.

Και συνήθως οι σφαλιάρες αυτές έρχονται από άκυρες και κατά τ’ άλλα αδιάφορες φάσεις. Μια απ’ αυτές ήταν εχθές το μεσημέρι, όπου, κάνοντας αδιάφορο zapping στην τηλεόραση, έπεσα πάνω στον αγώνα της Δόξας Δράμας με την Αναγέννηση Καρδίτσας. Η ομάδα που τα τελευταία χρόνια υποστηρίζω και παρακολουθώ, η Δόξα, νίκησε, αλλά το αποτέλεσμα με άφησε παντελώς αδιάφορο-αν και δε θα έπρεπε- καθώς ήδη νοσταλγικές σκέψεις είχαν κατακλύσει το μυαλό μου.

Γήπεδο, στα χρόνια του Γυμνασίου, στον Πανσερραϊκό, με τον πατέρα μου. Σε κάθε εντός έδρας παιχνίδι, είτε η ομάδα ήταν στη Β’ κατηγορία είτε στην Α’, ήμασταν εκεί. Και δεν υποστηρίζαμε καν την ομάδα απαραίτητα. Χαιρόμασταν που βλέπαμε ποδόσφαιρο, και ας πονούσαν τα μάτια μας. Αυτό ήταν για εμένα το ποδόσφαιρο στα εφηβικά μου χρόνια. Χρόνος με τον πατέρα μου, «χασομέρι» αν το θέλετε, τα Σαββατοκύριακα, μέρες που εξ’ ορισμού ήταν για χαλάρωμα, χασομέρι και ξύσιμο.

Η σχέση μου τα γήπεδα διακόπηκε απότομα, όταν σε φιλικό αγώνα έγιναν επεισόδια. Δεν ήμασταν εκεί, δυνητικά όμως θα ήμασταν, και αποφασίσαμε να μην υπάρξουμε δυνητικά θύματα μιας βλακείας. Την ίδια περίοδο βγήκαν στη φόρα σκάνδαλα για στημένους αγώνες και πρωταθλήματα «τσίγκινα», οπότε το κόνσεπτ του ποδοσφαίρου χάλασε πέρα ως πέρα και βούλιαξε στη λήθη παρελθοντικών δραστηριοτήτων.

Και τότε, ξεκίνησαν τα Σαββατοκύριακα στο Χωριό. Οικογενειακό κλίμα, ψητά κρέατα, παιχνίδι με τα σκυλιά, τα γατιά και τα λοιπά. Έξοδο το βράδυ, στα γυμνασιακά χρόνια στη Μητρόπολη ή στην Πλατεία, επί ώρες, και μετέπειτα σε κλαμπάκια ή μπυραρίες να γινόμαστε πίτα και να γυρνάμε σπίτι τρισευτυχισμένοι που κάναμε την «επανάστασή» μας.

Και τώρα τι; Στα φοιτητικά μου χρόνια, έξοδοι υπάρχουν, αλλά πλέον αυτές δεν προσδίδουν καμία μορφή επανάστασης. Βλέπετε δε μένω πια με τους γονείς μου για να τους πω ότι δεν ήπια και να νιώσω «περήφανος» που τους ξεγέλασα-ή έστω με την ψευδαίσθηση ότι τους ξεγελούσα. Πλέον είμαι κύριος του εαυτού μου, ενός εαυτού που επί χρόνια έχτιζα αλλά πλέον πρέπει να τον παρουσιάσω, είτε νιώθω έτοιμος είτε όχι.

Ξέρω πως στο άρθρο αυτό θα «χαθείς», γιατί από το ένα θέμα πάω σε κάτι τελείως διαφορετικό. Αλλά μόνο έτσι έχει νόημα. Γιατί το να μη μπορείς να ελέγξεις τις σκέψεις σου σε φτάνουν σε τέτοια συμπεράσματα. Και στο «γιατί», η απάντηση είναι πολύ απλή: Γιατί πλέον ξέρεις ότι η πραγματικότητα που ζεις σε περιορίζει τόσο πολύ, όπου τα εφηβικά σου όνειρα ένα ένα αποδομούνται με τον πλέον άσχημο τρόπο, αυτόν όπου μια νοητή κόκκινη γραμμή που, όσο περνούν τα χρόνια, πλησιάζει όλο και περισσότερο  στην τωρινή σου κατάσταση, όπου το potential σιγά σιγά αργοπεθαίνει και δίνει τη θέση του στην επιβίωση, στο παρόν που μοιάζει ολοένα και πιο αβέβαιο, στην ασφυξία και τη σαπίλα της καθημερινότητας.

Στο δημοτικό, το γυμνάσιο και το λύκειο, έχεις «δυνατότητες» να κατακτήσεις τον κόσμο. Στο Πανεπιστήμιο, αν τελικά δεν έφτασες τις δυνατότητές σου, θα παραμείνεις στη μετριότητα ή την κάκιστη επίδοση που εξ αρχής είχες. Τα λάθη και οι αναποδιές πληρώνονται με επέκταση του χρόνου σπουδών σου, με κακούς βαθμούς, που πλέον δε διορθώνονται, αλλά είναι εκεί, στο διάολο που ονομάζεται «Μέσος Όρος» ή «Βαθμός Πτυχίου», που θα σε καθορίσει στην αγορά εργασίας και θα καταδικάσει τις μεταπτυχιακές σου σπουδές.

Και να ήταν μόνο αυτά; Τι είναι αυτή η «προϋπηρεσία» που πρέπει να έχω για να κάνω αυτό που αγαπώ; Πώς θα την έχω μόλις βγω από τη σχολή μου, δεδομένου ότι για να ξεκινήσω από κάπου πρέπει να την έχω ήδη;!

Στα μαθητικά χρόνια, είχα συνδέσει τις πορείες με τον παλμό τους, τον αναβρασμό που προκαλούσαν σε μεγάλη μερίδα πληθυσμού και ότι θα αποφέρουν καρπούς. Πλέον πηγαίνω στις πορείες νιώθοντας ένα βάρος να με σκοτώνει. Πάνε πια 5-6 χρόνια που κατεβαίνω στις πορείες, και ποιο το αντίκρυσμα; Τα πράγματα προς το χειρότερο οδεύουν. Κατεβαίνω στις πορείες ζορισμένος πως κάτι πρέπει να βγει άμεσα από αυτές. Να ακουστούμε, να προκαλέσουμε αλλαγές, να προβληματιστεί ο κόσμος. Έχει χάσει την αίγλη της για εμένα η πορεία. Πλέον δεν πάω με ελπίδες, πάω από ανάγκη.

Και αυτή η αναθεματισμένη ανάγκη είναι που τα καταστρέφει όλα. Ανάγκη να δουλέψεις για να τα βγάλεις πέρα, σε ένα εργασιακό τοπίο που θυμίζει τα post-apocalyptic σκηνικά του Fallout. Ανάγκη να διαμαρτυρηθούμε ενάντια σε ένα απρόσωπο «κεφάλαιο», ένα ελιτιστικό «κράτος», για τα οποία ποτέ δεν είχαμε ιδιαίτερη σημασία, μπας και βελτιώσουμε τις συνθήκες επιβίωσης μας. Ανάγκη να κάτσεις σπίτι για μέρες για να βγει η εβδομάδα. Ανάγκη να ανεχτείς τον «τάδε» καθηγητή που σε χαντακώνει με κακούς βαθμούς ή με τρελές απαιτήσεις που δε σου αφήνουν περιθώριο να κάνεις ότι θες. Ανάγκη να αγοράσεις βιβλία,γιατί ο «δείνα» καθηγητής δε θα σε δεχτεί χωρίς αυτό στην αίθουσα.

Προφανώς, όλα αυτά δε σημαίνουν πως τα φοιτητικά μου χρόνια δεν ήταν γεμάτα και όμορφα. Οι συναυλίες, οι φιλίες και οι αγάπες είναι πράγματα και καταστάσεις που δεν μπορείς παρά να της αγαπήσεις γιατί μέσω αυτών πλάθεσαι πιο ολοκληρωμένα σαν άνθρωπος. Αλλά αυτή η «πλάση» διήρκεσε πολύ λίγο, βασίστηκε σε όνειρα που ποτέ δεν πραγματώθηκαν, σε ελπίδες που ποτέ δεν εκπληρώθηκαν, σε καταστάσεις που χαραμίστηκαν άκλαυτες και κυρίως, βασίστηκαν και εξαρτήθηκαν από άλλους και όχι από εμένα.

Καλώς ή κακώς, ο χρόνος του ημί-ενήλικα φτάνει στο τέλος του. Γυρνώντας πίσω το χρόνο καμιά επταετία, θα έπιανα τον πιτσιρικά εκείνο που έκανε τόσα όνειρα και θα του εξηγούσα τα πράγματα πως έχουν. Δυστυχώς ή ευτυχώς, οι γονείς και οι συγγενείς δεν είναι αυτοί που θα σε κάνουν να πατάς στη Γη σε εκείνη την ηλικία. Είναι ωραίο να ονειρεύεσαι, άλλωστε. Το θέμα όμως είναι ότι δεν μπήκαν όρια σε αυτά. Και αυτά τα όρια κάθε ονειροπόλος θα τα δει να αποικοδομούνται ένα ένα μπροστά στα μάτια του.

Μικρέ,ανώριμε εαυτέ μου, ας ήσουν λίγο πιο μυαλωμένος τότε, και δε θα υπήρχε κανένας αδιάφορος ποδοσφαιρικός αγώνας να με γεμίζει σκέψεις νοσταλγικές! Ας πατούσες λίγο πιο σταθερά στην πραγματικότητα, κι ας είχες πιο «βιώσιμα» όνειρα! Ας έθετες τα σωστά θεμέλια για να γίνω ένα απρόσωπο γρανάζι, παρά μια αντιδραστική, γκρινιάρα βίδα! Μου λείπει η αφασία σου και η ηρεμία σου, την οποία ποτέ δε θα έπρεπε να έχεις…